شهر پکن پرجمعیت ترین شهر جهان پس از شانگهای به شمار می‌رود و تاریخ بسیار غنی دارد. این شهر، تا زمان تشکیل جمهوری در سال 1911، پایتخت سلسله‌های مینگ و کینگ بوده و مرکز سیاسی، آموزشی و فرهنگی کشور چین به شمار می‌رود. در سال 1938، پکن به اشغال ختایی‌ها درآمد و به عنوان پایتخت سلسله لیائو ، انتخاب شد ، مغول‌ها شهر پکن را در سال 1215 فتح کردند. از سال 1264 پکن به عنوان پایتخت چین متحد، تحت حکومت قوبلای قاآن شناخته شد. نیروهای فاتح مغول او، نام شهر را به پایتخت بزرگ تغییر دادند ، از این زمان به بعد، نسل‌های بعد از او، امپراتوری را از شمال کشور و منطقه‌ای نزدیک به مغولستان، حکومت کردند. در این دوره زمانی، دیوارهای شهر گسترش پیدا کردند و کاخ‌ها و معابد بسیاری را ساختند، پس از سقوط سلسله مغولی یوان در سال 1368، پایتخت به طور رسمی به نانجینگ انتقال پیدا کرد. در سال 1403، سومین امپراتور سلسله مینگ، ژودی، مشهور به امپراتور یونگل، پایتخت را به پکن تحویل داد و نام آن را به پکن تغییر داد. زمان حکومت سلسله مینگ، دوران طلایی پکن بود و شهر ممنوعه، معبد بهشت و بسیاری دیگر از نقاط دیدنی پکن، در این دوره زمانی ساخته شدند و این پایتخت به شهری بزرگ و مرکز دینی و فرهنگی آسیا تبدیل گردیده است